Feest van Genade (5) - Verbondenheid - Mar.5, 21-34

Verbind Jezus door...
Afgelopen woensdag hebben wij in onze kring in drietallen gebeden. Een indrukwekkende ervaring om zo met elkaar verbonden te zijn voor God. Wat persoonlijker nog dan in een 'grote kring gebeden' delen we het 'voor God staan'. Ik ga er vanuit dat je dan iemand meemaakt zoals die werkelijk is. Voor elkaar kunnen we ons groot houden, maar voor God zijn we zoals we echt zijn. Om elkaar zo mee te maken is indrukwekkend en eng tegelijk. Indrukwekkend om zo close met iemand verbonden te zijn, eng want het is zo kwetsbaar. Is het op deze wereld mogelijk om zo vertrouwelijk met elkaar om te gaan?
Deze zondag gaat het over verbondenheid, heel kwetsbaar en toch hebben we er ons leven aan te danken Naar de weekbrief

Preek FvG (5): Verbind Jezus door! Beluister

Vaders en moeders, broer en zussen in Jezus Christus,

Ik wil deze morgen beginnen jullie uit te nodigen eens mee te luisteren naar Mark Hall, de medeoprichter en één van de zangers van de groep Casting Crowns uit de VS. Eenmaal begonnen als jeugdband in een kerk in Florida, zijn ze inmiddels een internationaal bekende, christelijke band. Eén van hun songs heet, vertaald, ‘een gebrandschilderde maskerade’ en gaat over hoe wij vaak bij elkaar in de kerk zitten. Mark leidt het nummer als volgt in

Eenzaam
Wat is hij eenzaam geweest hè! Komt het je bekend voor?... Mij wel! || Zo meteen wil ik daar op terug komen, maar eerst wil ik het over de eenzame vrouw in onze geschiedenis hebben. Ze was er ernstig aan toe.
Ja ja, ze was ziek. Twaalf jaar bloedingen zal haar lichamelijk uitgemergeld hebben. En berooid was ze inmiddels ook. Alles uitgegeven aan mensen die haar niet hebben geholpen. Dat maakt haar niet alleen financieel bankroet, maar ook geestelijk berooid. Ze moet het overweldigende gevoel gehad hebben dat niemand te vertrouwen is. Ze hadden haar allemaal verhalen verteld.
Maar ze was er nog veel erger aan toe door iets wat hier niet staat, maar dat iedere lezer uit die tijd wist. Haar vloeiingen hadden haar volgens de Torah, de wet van Mozes, tot een onreine vrouw gemaakt (Lev 15,25v). Dat had haar beroofd van het contact met de Here en van dat met haar volksgenoten. Ze was een paria, een uitgestotene geworden. Haar ziekte was niet alleen een lichamelijke maar ook een sociale ziekte: het beroofde haar van al haar contacten.(12 jaar lang!) Meer nog, het was ook een geloofsziekte, voor Gods wet, ja zelfs voor God zelf dus, gold ze als onrein.

Twaalf jaar lang van God los en door mensen verlaten, stel je voor dat is een verwoestende nachtmerrie. Ze was ten dode opgeschreven Ze moet wanhopig geweest zijn. Want wat ze deed was een wanhoopsdaad: ze begaf zich tussen de menigte, maar ze mocht daar helemaal niet komen. Vroeg ze daarom niet gewoon aan de Heer Jezus of Hij haar wilde redden? Besloot ze daarom om zijn kleren aan te raken en er weer stiekem tussen uit te glippen? Omdat ze daar helemaal niet mocht zijn? Dat kon ze toch niet uitleggen.

Broers en zussen, ze had in ieder geval een groot geloof. Misschien was dit wel zo gekomen door die twaalf lange jaren heen. Ze zocht niet meer in de eerste plaats genezing. Dat had ze bij die dokters gedaan, ze was inmiddels tot het diepe besef gekomen dat ze eerst en vooral redding van God nodig had. En ook dat Jezus van Nazareth haar die redding kon geven. Ze had een groot vertrouwen in Hem gekregen. Ondanks alles wat ze had meegemaakt aan kwakzalvers, was ze ervan overtuigd dat ze alleen zijn kleren maar hoefde aan te raken en dat ze dan gered zou zijn . Dan moet ze haast wel geloofd hebben dat Hij de Messias is. Was dat wat ze over Hem gehoord had? Was het dat wat ze eigenlijk van Hem geloofde?


Onverbonden zielen
Broers en zussen, we kennen dit soort onreinheid niet meer. Omdat de Torah niet meer zo voor ons geldt. Maar we kennen de sociale ziekte wel: eenzaamheid. En dan bedoel ik niet alleen de mensen die door een lichamelijke handicap zo afzichtelijk verminkt zijn dat andere mensen niet meer met ze willen omgaan. Of de anderen die zo gevreesd worden dat mensen niet in hun buurt willen komen, zo verging het en vergaat het soms nog wel de Aidspatienten. Mensen zijn bang zelf ook besmet te worden. Nee, ik denk dat wij de sociale ziekte kennen als een gevolg van onze manier van leven. Eenzaamheid is de ziekte van onze samenleving. Onverbonden zielen, die het gevoel hebben bij niemand te horen. Niet bij God en niet bij mensen. En zoals Johannes doorgeeft van de Heer Jezus: Wie niet in mij blijft wordt weggegooid als een wijnrank en verdort; (Joh 15:6 NBV). Onverbonden zielen gaan uiteindelijk kapot, want wat je ook doet en zoekt. Uiteindelijk is al het andere is een surrogaat voor het echte. Je blijft eenzaam. Ik denk dat onze samenleving daaronder gebukt gaat: onder de enorme Godloosheid en de verwoestende eenzaamheid die daarvan het gevolg is.

Maar ik denk ook dat onze kerkelijke gemeenten daaronder gebukt gaan. Velen hebben de Here dan wel ontmoet, maar de verbindingen zijn nog niet helemaal of zelfs helemaal niet hersteld. Want verbonden aan de ene wijnstok, onze Heer Jezus, zouden wij ook weer met elkaar verbonden moeten raken. Maar ik denk dat dit lang niet altijd zo is. En dat is zo omdat we de liefde van de Heer Jezus nog niet voldoende doorgeven aan elkaar Mijn gebod is dat jullie elkaar liefhebben zoals ik jullie heb liefgehad. (Joh 15:12 NBV). Maar wij doen dat nog niet. We denken dat nog niet te kunnen omdat je daar ook wat voor over moet hebben en dat hebben wij niet zomaar tot onze beschikking: Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden. (Joh 15:13 NBV) Liefde kost wat, en wij kunnen die prijs niet betalen, denken we… En zo blijven we –ook binnen de gemeente- gedeeltelijk onverbonden zielen en zoals Mark Hall eenzaam in de kerk zitten. We kunnen nog niet delen.
 
Aanraking
In het evangelie kun je overal lezen hoe krachtig de aanraking van de Heer Jezus is: blinden zien, doven gaan horen, verlamden lopen, zelfs doden worden levend. Als Hij zich met je verbind, door woorden of daadwerkelijk door een aanraking, dan zijn de gevolgen enorm. Maar belangrijker dan die genezingen is het feit dat de mensen gered worden. Dat staat er heel vaak voorop, lees maar eens na. Ook hier.

Ja hier is het zelfs zo dat als je zelf contact met de Heer Jezus zoekt, dit al genoeg is. De vrouw merkt aan haar lichaam het eerst dat ze genezen is, maar die genezing is een symptoom van iets veel diepers: ‘ze is gered’. Dat is wat de Heer Jezus even later ook tegen haar zegt: 'Uw geloof heeft u gered; ga in vrede en wees genezen van uw kwaal.' (Mar 5:34 NBV).
In de geschiedenis die we de vorige week hebben gehoord zie je dat in Marcus’ beschrijving van de gebeurtenissen ook in de formulering terugkomen. Na Jezus’ aankomst willen vele zieken Hem aanraken en van iedereen die dat doet lezen we: En iedereen die hem aanraakte, werd gered en genas. (Mar 6:56-1 NBV).
Dat is toch de samenvatting van het christelijk geloof: je laten aanraken en gered worden. Zo lezen we dat ook in de opdracht de Heer Jezus meegeeft aan zijn discipelen: Wie gelooft en gedoopt is zal worden gered, … (Mar 16:16 NBV). Niet iedereen geneest nog (Ach wat zou ik het sommigen hier toewensen), maar wie gelooft wordt gered en ervaart in ieder geval enige vorm van heel worden.
 
Persoonlijke redding met openbare gevolgen
Maar de geschiedenis is hiermee niet afgelopen met die aanraking. Eenmaal genezen (lees gered) was de vrouw duidelijk van plan om weer even ongezien te verdwijnen. Maar dat laat de Heer Jezus niet toe. En dat leidt tot een grappige woordenwisseling met zijn discipelen. ‘Wie heeft mij aangeraakt’. ‘Ja maar meester, de massa loopt u zo ongeveer onder voet.’ Maar de Heer Jezus heeft die ene opgemerkt die echt naar redding op zoek was. Ik maak daaruit op dat Hij zo op redden is ingesteld, dat hij daar zeer gevoelig voor is. Ook van ons. Zodra wij Jezus zoeken.

De vrouw had zich – nu ze genezen was- volgens de naar de priester moeten gaan en een offer voor zich moeten laten brengen. Twee tortelduiven (Lev 15). Maar de Heer Jezus besluit hier zelf haar priester te zijn en kondigt voor de aanwezige massa haar verzoening (redding) en genezing af. Ze mag in vrede gaan.
En daarmee heeft ze haar plaats terug in het volk. Na twaalf jaar mag ze weer een moeder in Israël zijn. Een onverbonden ziel komt terug op haar plaats in het volk.
Zo heeft haar redding niet alleen gevolgen voor haarzelf maar ook voor het hele volk Israël. Er is een moeder van Israël in hun midden teruggekeerd.

Broers en zussen, vaders en moeders, dit is principieel voor de redding door de Heer Jezus. Die heb je nooit voor jezelf alleen, Die deel je. Het feit dat je gered bent, mag je niet voor jezelf houden, daar getuig je van. Maar ook de gevolgen ervan –heling, een nieuw leven- houdt je niet voor jezelf. Dat moet ook gevolgen voor de anderen krijgen. Allereerst voor je broers en zussen. De onverbonden ziel komt op zijn plaats in het volk van God (de gemeente) en de Geest van de Heer Jezus stroomt via die ziel door naar anderen (lampjes!).
De Heer Jezus heeft het zo gewild. Niet alleen rechtstreeks maar ook via elkaar ontvangen we met elkaar verbonden redding van de Heer. De Geest van Jezus stroomt via onze broers en zussen naar ons toe: in gaven, in bemoediging, in gezelschap, in gebed, in concrete hulp.

Zo zijn ook wij, allemaal wat van elkaar, broers en zussen, niet alleen in het leven maar ook in de gemeente. Moeders en vaders in het geloof met niet alleen eigen kinderen, maar ook andere… Zoals ook wij ook zelf niet alleen onze eigen ouders (soms zelfs helemaal niet) als moeders en vader in het geloof hebben. We zijn ook vrienden in het geloof, reisgenoten, lotgenoten, medeburgers van hetzelfde Koninkrijk. We zijn iets van elkaar broers en zussen en het is de bedoeling dat wij daar allemaal liefdevol inhoud aan geven en zo ook door elkaar de redding van Jezus ontvangen. Iemand die hier heel alleen voor zichzelf alleen komt onthoudt anderen iets en loopt zelf ook veel mis.
Natuurlijk weet ik wel dat er redenen zijn kunnen waardoor het heel moeilijk is en dat er belemmeringen weggenomen moeten worden. Maar dat zou wel moeten. Want je mist zo veel te veel.
Nog erger is het wanneer we in plaats van broers en zussen voor elkaar te zijn het tegendeel worden: criticasters, gebruikers of zelfs vijanden worden. Helaas dat komt voor, maar verwoest heel veel wat weer aan het helen was…

Kraamkramer en oefenruimte
Bij Paulus kun je er uitvoerig over lezen, welke rol de Heer Jezus ons ook in zijn redding van ons geeft. Het is kennelijk de bedoeling dat wij zijn helende aanraking aan elkaar doorgeven. Je kunt er in 1 Kor. 12 uitvoerig over lezen.

1 Kor 12
 God heeft ons lichaam zo samengesteld dat de delen die het nodig hebben ook zorgvuldiger behandeld worden,  25 Zodat het lichaam niet zijn samenhang verliest, maar alle delen elkaar met dezelfde zorg omringen. (1Co 12:22-25 NBV) Samenhang = verbondenheid
En ook op andere plaatsen in Bijbel hoor je in de woordkeuze van Paulus, Petrus, Jakobus en Johannes onze onderlinge verbondenheid (gegeven) terugkeren: we zijn een huishouding van God (1 Tim 3,15; 1 Pet 4,13). Kinderen van de Vader, jongere broers en zussen van onze Oudste broer Jezus (Rom 8,29)
We zijn geladen met energie van de Heer Jezus, zijn Geest, die zich uit in gaven die bestemd zijn voor elkaar. Onze gezamenlijke redding heeft Hij ook aan ons toevertrouwd. We worden geacht voor elkaar te bidden, voor elkaar te zorgen, elkaar te helpen in de strijd tegen de zonde, waarschijnlijk nog veel meer dan we nu doen te worstelen om elkanders zielen. Als onze heiliging stagneert, heeft dat dan soms te maken omdat alleen proberen te doen, wat we alleen samen kunnen en alleen samen lukt. Door gezelschap, gebed, gesprek, ook over vertrouwelijke zaken.
Beken elkaar uw zonden en bid voor elkaar, dan zult u genezen. Want het gebed van een rechtvaardige is krachtig en mist zijn uitwerking niet. (Jam 5:16 NBV) We worden in het allervertrouwelijkste aan elkaar toevertrouwd.
Dat vraagt vertrouwen –en dat moet groeien en zich ook bewijzen- moet soms ook weer hersteld worden. Maar het draagt een grote belofte in zich. Dat heb ik zelf ook mogen ervaren

Ervaring
De afgelopen week hebben we in onze geloofskring in groepen van drie gebeden. Dat was mooi, versterkend en bemoedigend. Toch? Het deed me denken aan de tijd dat we in Kampen woonde en ik iedere week samen met twee medestudenten zo bad. Hebben we een jaar gedaan. Dat was toen ook mooi, versterkend en bemoedigend. We hebben toen veel voor elkaar kunnen betekenen.
Zo kende ik het niet vanuit mijn thuisgemeente in het Groningse dorp Niezijl. Daar was het zoals Mark Hall beschreef. We wisten eigenlijk maar heel weinig van elkaar. Ik heb daar twintig jaar samen met veel anderen in een kerk gezeten van nog geen 150 leden en met de meesten daar heb ik nooit een woord gewisseld over ons geloof. En ik wist niet beter dan dat dit zo hoorde. Pas jaren later begreep hoe het ook kan zijn. Niet alleen door met anderen samen te bidden. Maar ook doordat we lid waren van een geloofskring St. Jakob. We hebben elkaar daar echt leren kennen en kunnen helpen. Daar baden we ook voor die heel persoonlijke zaken. Zo goed kenden we elkaar inmiddels wel. Als ik terugkijk heb ik de Here in die groepen pas echt leren kennen. Méér dan in de kerk, ja zelfs méér dan thuis. En sindsdien heb ik een droom: ooit eens te mogen meebouwen aan een gemeente, waar het heel gewoon is zó met elkaar verbonden te zijn in Jezus Christus.

Broers en zussen, deze weken brengen me dichter bij die droom. Bij het werkelijk samen luisteren, spreken, studeren, bemoedigen en bemoedigd worden, worstelen en bidden om elkaars ziel. En merk ik hoe de relatie met de Heer Jezus zich juist door het contact met anderen verdiept. Hij heeft me ook via hen wat te bieden. Broers en zussen, alle vertrouwen moet groeien, maar laten we elkaar dit niet onthouden. We leven in moeilijke tijden voor het christelijk geloof in Nederland. Onze jongeren hebben het nodig de Heer Jezus via ons mee te maken, wij hebben het nodig dat anderen kunnen worstelen om onze zielen. Geef de Heer Jezus aan elkaar door, zo heeft Hij het bedoeld. Laten we elkaar dat niet onthouden. Amen.


Liturgie
1. Zingen: Opwekking 706 Zie hoe Jezus lijdt voor mij

2. Stil gebed, Votum, Zegengroet

3. Zingen: Opw 705 Toon mijn liefde

4. Gebed  overgaand in Gez. 95 Nu bidden wij met ootmoed en ontzag

6. Kinderdeel + zang: B 237 Kom in de Kring van Gods gezin
Met alle kinderen een kring rondom de gemeente lied zingen

Kinderen naar de bijbelklassen

4. Aansporing: Joh 15,1-17 (Gods gebod: heb elkaar lief…)

5. Zingen: Ps. 133, 1-3
8. Lezen:  Mar 5,22-34

10. Preek

11. Zingen: Ps. 133 Psalmen voor Nu

12. Gebed
13. Collecte

Kinderen terug

14. Zingen: Gez. 481 O grote God die liefde zijt

15. Zegen

Zie hoe Jezus lijdt voor mij (Opw. 706) 

Zie hoe Jezus lijdt voor mij

Aan het kruis de dood nabij

Die voor mij het oordeel draagt

Hij die tot zonde wordt gemaakt 

Wat een offer – Hij voor mij!

Wie wil worden zoals Hij?

Zoveel pijn, ongerechtigheid

is op Hem die voor mij strijdt 

Zie hoe Jezus biddend strijdt

Met de pijn, verlatenheid

Zo alleen, verwond roept Hij

Mijn God, waarom verlaat U mij?!

Zie wat Jezus heeft gedaan 

in zijn lijden heeft doorstaan 

Zoveel liefde verwondert mij

Niemand heeft zo lief als Hij 

Als de Heer zijn leven geeft

Vlucht de dag, de aarde beeft

Zelfs de dood verliest haar macht

Als Jezus roept; het is volbracht!

Waarlijk Hij is zoon van God

Die voor ons gekruisigd wordt

Door zijn wonden genezen wij

in zijn dood maakt Hij ons vrij

Heel de schepping slaakt een zucht

Zij ontwaakt, het duister vlucht 

Jezus leeft, is opgestaan

Hij roept ons uit de dood vandaan

Juicht want Hij, mijn Here leeft 

Hij die overwonnen heeft 

Nooit meer tranen, en nooit meer pijn

Nooit van God verlaten zijn

Tekst: Hans Maat 

Muziek: Elbert en Niek Smelt