Koning aan het kruis!
Schaamte en verlegenheid
Hebben jullie ook de neiging om weg te kijken van dit kruis?
Zelfs in de zakelijke beschrijving van Johannes, raakt het me onze Heer zo te zien. Zo gepijnigd, zo weerloos?
Voelen jullie het ook? die sterke mix van plaatsvervangende schaamte en verlegenheid met de situatie? [1 Cor. 1,23]
Zelfs in een tekst als deze treft het me, wat me ook in de film The Passion trof in 2004: de plaatsvervangende schaamte bij het zien van je lijdende Heer. Kun je het aanzien dat Hij zo vernederd wordt? Er is niets heldhaftigs aan: je ziet zijn al te menselijke angst, zijn pijn en zijn benauwdheid. Je ziet zweet, bloed en tranen. Ja zelfs in de letters van een boek kan het je niet ontgaan. Je ziet hoe weerloos Hij is als zijn lichaam in elkaar zakt doordat er voortdurend op Hem ingebeukt wordt.
Dit rauwe lijden drukt je medelijden bijna aan de kant, want het is gewoon niet om aan te zien. Je hoopt maar dat het maar gauw afgelopen is. Ik vraag me af wat ik gedaan zou hebben als ik er langsgekomen was. Ik vraag me af of ik niet de andere kant opgekeken zou hebben? Omdat ik het ook niet aan kan zien!
Na de schaamte komt dan ook nog eens verlegenheid: kan dat van pijn kronkelende hoopje mens je Heer zijn? Wat kun je dan zo van Hem verwachten? Je hebt de neiging om weg te lopen van dit kruis!
Onze behoefte aan leiderschap
Is het daarom dat we de lijdensgeschiedenis vaak wat aanpassen? Bewust of onbewust. Tenminste dat meen ik vaak te zien. Dat we van onze Heer uit zijn lijden verlossen door Hem toch weer een kampioen maken, maar nu dan in het lijden? Dan wordt het toch weer heldhaftig Een kampioen vroomheid die met indrukwekkende opofferende vroomheid met aanvaarding en bijna minzaam het lijden ondergaat. Zeen verheven lijden. Of anders een kampioen verzetsstrijder – de trotse leeuw van Juda- die het lijden trots over zich heen laat komen en het maar net toelaat. Je ziet zijn spierbundels strak gespannen staan. Kijk dat kunnen we aanzien! Een Rambo met een kruis. Maar dat weerloze lijden van iemand die er echt onder doorgaat?…
Zie ik het goed als ik dit bij veel medechristenen meen te zien? Dat als we het over het Koningschap van Christus hebben dan hebben we het tegenwoordig vooral over de gevolgen van zijn overwinning. Ik hoor veel over de autoriteit van Christus. Over het nieuwe Koninkrijk. Soms lijkt het zelfs of we alle verlegenheid en schaamte al voorbij zijn. Dat die geen plaats meer hoeven hebben in het leven van een gelovige… Want dat hebben we nu wel gehad: dat is geweest! We zijn geen zondaren meer, we leven in de overwinning als we maar geloven, hoor ik christenen zeggen.
Hebben jullie ook de neiging om weg te kijken van dit kruis?
Zelfs in de zakelijke beschrijving van Johannes, raakt het me onze Heer zo te zien. Zo gepijnigd, zo weerloos?
Voelen jullie het ook? die sterke mix van plaatsvervangende schaamte en verlegenheid met de situatie? [1 Cor. 1,23]
Zelfs in een tekst als deze treft het me, wat me ook in de film The Passion trof in 2004: de plaatsvervangende schaamte bij het zien van je lijdende Heer. Kun je het aanzien dat Hij zo vernederd wordt? Er is niets heldhaftigs aan: je ziet zijn al te menselijke angst, zijn pijn en zijn benauwdheid. Je ziet zweet, bloed en tranen. Ja zelfs in de letters van een boek kan het je niet ontgaan. Je ziet hoe weerloos Hij is als zijn lichaam in elkaar zakt doordat er voortdurend op Hem ingebeukt wordt.
Dit rauwe lijden drukt je medelijden bijna aan de kant, want het is gewoon niet om aan te zien. Je hoopt maar dat het maar gauw afgelopen is. Ik vraag me af wat ik gedaan zou hebben als ik er langsgekomen was. Ik vraag me af of ik niet de andere kant opgekeken zou hebben? Omdat ik het ook niet aan kan zien!
Na de schaamte komt dan ook nog eens verlegenheid: kan dat van pijn kronkelende hoopje mens je Heer zijn? Wat kun je dan zo van Hem verwachten? Je hebt de neiging om weg te lopen van dit kruis!
Onze behoefte aan leiderschap
Is het daarom dat we de lijdensgeschiedenis vaak wat aanpassen? Bewust of onbewust. Tenminste dat meen ik vaak te zien. Dat we van onze Heer uit zijn lijden verlossen door Hem toch weer een kampioen maken, maar nu dan in het lijden? Dan wordt het toch weer heldhaftig Een kampioen vroomheid die met indrukwekkende opofferende vroomheid met aanvaarding en bijna minzaam het lijden ondergaat. Zeen verheven lijden. Of anders een kampioen verzetsstrijder – de trotse leeuw van Juda- die het lijden trots over zich heen laat komen en het maar net toelaat. Je ziet zijn spierbundels strak gespannen staan. Kijk dat kunnen we aanzien! Een Rambo met een kruis. Maar dat weerloze lijden van iemand die er echt onder doorgaat?…
Zie ik het goed als ik dit bij veel medechristenen meen te zien? Dat als we het over het Koningschap van Christus hebben dan hebben we het tegenwoordig vooral over de gevolgen van zijn overwinning. Ik hoor veel over de autoriteit van Christus. Over het nieuwe Koninkrijk. Soms lijkt het zelfs of we alle verlegenheid en schaamte al voorbij zijn. Dat die geen plaats meer hoeven hebben in het leven van een gelovige… Want dat hebben we nu wel gehad: dat is geweest! We zijn geen zondaren meer, we leven in de overwinning als we maar geloven, hoor ik christenen zeggen.
Goede Vrijdag?
Natuurlijk, ik begrijp het wel, zo zien we onze Heer het liefst: als de overwinnaar voor wie elke macht op de knieën moet. Iemand waarop je trots kunt zijn, iemand waarvoor je kunt juichen, waarmee je het overwinningsfeest viert. De zonde is voorbij, en de ziekte en handicap hoeft er ook meer te zijn. En het verdriet ook niet!
Juich, want Jezus is Heer!
Zoals we president Obama liever hadden toen hij pas gekozen was, dan nu! Toen was hij de onweerstaanbare overwinnaar van de verkiezingen. Hij leek bijna boven de partijen te zweven: iedereen leek wel blij met hem. Hij kreeg al een Nobelprijs voordat hij aan zijn werk begon. Maar inmiddels is hij terug op aarde en wij ook: de omstreden president die het Amerikaanse zorgstelsel invoert. Velen zijn woedend, zijn mededemocraten bang voor de felle reactie die deze zorgwet oproept. En president Obama lijkt aan glans te verliezen: een omstreden leider die fel onder vuur ligt.
Toch doet hij nu wat er moet gebeuren volgens zijn overtuiging. Dat had Hij al aangekondigd. Maar zo zien ook wij onze leiders toch liever niet: we zien liever hun glorie dan hun moeizame strijd. Is dat ook niet bij onze Heer zo?
Zeg nu zelf: wat voor leider spreekt het meest tot je verbeelding? Eentje die het mooi kan zeggen in klinkende woorden met een vleugje humor. Een leider die huizenhoog boven iedereen uittorent. Charismatisch! Waarvoor je ontzag kunt hebben. En in wiens licht de vijanden er een beetje zielig uitzien. Omdat ze door Hem afgetroefd worden in woorden en in daden en duidelijk geen schijn van kans hebben.
Maar beste broer, beste zus, als je dat zo beleeft, Christus vooral als overwinnaar wilt vieren, dan is de vraag op zijn plaats: Kan deze vrijdag dan een Goede Vrijdag voor je zijn? Of weet je vandaag eigenlijk niet waar je moet kijken en hoop je maar dat het snel Pasen wordt?
Natuurlijk, ik begrijp het wel, zo zien we onze Heer het liefst: als de overwinnaar voor wie elke macht op de knieën moet. Iemand waarop je trots kunt zijn, iemand waarvoor je kunt juichen, waarmee je het overwinningsfeest viert. De zonde is voorbij, en de ziekte en handicap hoeft er ook meer te zijn. En het verdriet ook niet!
Juich, want Jezus is Heer!
Zoals we president Obama liever hadden toen hij pas gekozen was, dan nu! Toen was hij de onweerstaanbare overwinnaar van de verkiezingen. Hij leek bijna boven de partijen te zweven: iedereen leek wel blij met hem. Hij kreeg al een Nobelprijs voordat hij aan zijn werk begon. Maar inmiddels is hij terug op aarde en wij ook: de omstreden president die het Amerikaanse zorgstelsel invoert. Velen zijn woedend, zijn mededemocraten bang voor de felle reactie die deze zorgwet oproept. En president Obama lijkt aan glans te verliezen: een omstreden leider die fel onder vuur ligt.
Toch doet hij nu wat er moet gebeuren volgens zijn overtuiging. Dat had Hij al aangekondigd. Maar zo zien ook wij onze leiders toch liever niet: we zien liever hun glorie dan hun moeizame strijd. Is dat ook niet bij onze Heer zo?
Zeg nu zelf: wat voor leider spreekt het meest tot je verbeelding? Eentje die het mooi kan zeggen in klinkende woorden met een vleugje humor. Een leider die huizenhoog boven iedereen uittorent. Charismatisch! Waarvoor je ontzag kunt hebben. En in wiens licht de vijanden er een beetje zielig uitzien. Omdat ze door Hem afgetroefd worden in woorden en in daden en duidelijk geen schijn van kans hebben.
Maar beste broer, beste zus, als je dat zo beleeft, Christus vooral als overwinnaar wilt vieren, dan is de vraag op zijn plaats: Kan deze vrijdag dan een Goede Vrijdag voor je zijn? Of weet je vandaag eigenlijk niet waar je moet kijken en hoop je maar dat het snel Pasen wordt?
Hoogtepunt?
Broers en zussen: Wat beleven jullie als het hoogtepunt in de regering van onze Heer? Zijn overwinnende macht?
Het vanzelfsprekende gemak waarmee Hij die jonge kerel uit Naïn weer levend maakte? Of zijn overmacht als Hij Lazarus uit het graf roept? Of is het juist de verheven humor waarmee Hij na zijn opstanding Thomas’ twijfel wegpoetst.
Of is het die machtige scêne waarin Hij afscheid neemt van zijn discipelen en zegenend terug gaat naar de hemel? Of moet het hoogtepunt nog komen? Straks als Hij terugkomt? Wat is het hoogtepunt eigenlijk?
Waarom zijn wij vooral trots op onze Heer?
Wat is het hoogtepunt van zijn regering volgens Hemzelf? Lezen Joh 12, 27-36 (32 en 27) . Wat is het hoogtepunt van Zijn regering? Zijn sterven aan het kruis! Goede Vrijdag.
Wat trekt christenen naar God en naar elkaar toe? Wat brengt ons samen bij de Heer?. Zijn sterven aan het kruis! Dat is het hoogtepunt in de regering van onze Heer. Letterlijk en figuurlijk. Zelfs als Hij opgestaan is, draagt Hij de herinnering aan deze regeringsdaad met zich mee: de wonden in zijn polsen, voeten en zij. Zijn troon staat voor ons in de eerste plaats op aarde: het is zijn kruis. Op dat kruis deed Hij het belangrijkste wat Hij voor ons moest doen: Hij versloeg de duivel en verloste ons van de verlammende macht van zonde en dood. Dat moment is het keerpunt in onze levens de eeuwen door. Dat is zijn belangrijkste regeringsdaad.
Dat moment zie je ook vereeuwigd op tienduizenden schilderijen, in miljoenen beelden en beeldjes (al die crucifixen). Terecht. Daaraan herinnert elk avondmaal en elke doop. Want toen gebeurde het.
Op dat moment sloeg ook het laatste uur van alle machtsvertoon op aarde.
Ja het is er nog wel, helaas, maar het blijft niet, gelukkig! Van de glitter en de glorie die zo vaak maar show is. Die het goed doet op foto’s in de glossy’s en op TV. Terwijl dan niet gedaan wordt wat er moet gebeuren: daden die het ten goede komen aan de mensen. Nee, het is maar een schitterende schijnvertoning. TV-democratie
Nee, het mag er dan geweldig uit zien, machtsvertoon gaat meestal ten koste van de mensen: een duivelse show waar niet zelden de weerloze mensen een hoge prijs voor betalen. Dat machtsvertoon loopt ten einde!
Maar deze Koning, onze Heer Jezus Christus, heeft gedaan wat nodig is. Hij betaalde de volle prijs aan angst, pijn , benauwdheid, bloed, zweet en tranen. Ja nog veel meer, maar dat is voor ons onpeilbaar diep. Hij droeg het volle gewicht van de goddeloze eenzaamheid: Mijn God. Mijn God…
... Voor ons. En dat ziet er niet uit! Maar het moest wel gedaan worden! En dat heeft effect: de ban van de zonde is sindsdien gebroken, de dood is zijn diepste dreiging kwijt en het is licht aan het worden op onze diep donkere aarde… Want onze Heer had–Godzijdank!- de moed vanaf dat kruis te regeren. Had de moed om te doen wat nodig is. Waren er maar meer zo…, denk je tegenwoordig wel eens. Wij gaan zo vaak voor de glorie…
Wat trekt christenen naar God en naar elkaar toe? Wat brengt ons samen bij de Heer?. Zijn sterven aan het kruis! Dat is het hoogtepunt in de regering van onze Heer. Letterlijk en figuurlijk. Zelfs als Hij opgestaan is, draagt Hij de herinnering aan deze regeringsdaad met zich mee: de wonden in zijn polsen, voeten en zij. Zijn troon staat voor ons in de eerste plaats op aarde: het is zijn kruis. Op dat kruis deed Hij het belangrijkste wat Hij voor ons moest doen: Hij versloeg de duivel en verloste ons van de verlammende macht van zonde en dood. Dat moment is het keerpunt in onze levens de eeuwen door. Dat is zijn belangrijkste regeringsdaad.
Dat moment zie je ook vereeuwigd op tienduizenden schilderijen, in miljoenen beelden en beeldjes (al die crucifixen). Terecht. Daaraan herinnert elk avondmaal en elke doop. Want toen gebeurde het.
Op dat moment sloeg ook het laatste uur van alle machtsvertoon op aarde.
Ja het is er nog wel, helaas, maar het blijft niet, gelukkig! Van de glitter en de glorie die zo vaak maar show is. Die het goed doet op foto’s in de glossy’s en op TV. Terwijl dan niet gedaan wordt wat er moet gebeuren: daden die het ten goede komen aan de mensen. Nee, het is maar een schitterende schijnvertoning. TV-democratie
Nee, het mag er dan geweldig uit zien, machtsvertoon gaat meestal ten koste van de mensen: een duivelse show waar niet zelden de weerloze mensen een hoge prijs voor betalen. Dat machtsvertoon loopt ten einde!
Maar deze Koning, onze Heer Jezus Christus, heeft gedaan wat nodig is. Hij betaalde de volle prijs aan angst, pijn , benauwdheid, bloed, zweet en tranen. Ja nog veel meer, maar dat is voor ons onpeilbaar diep. Hij droeg het volle gewicht van de goddeloze eenzaamheid: Mijn God. Mijn God…
... Voor ons. En dat ziet er niet uit! Maar het moest wel gedaan worden! En dat heeft effect: de ban van de zonde is sindsdien gebroken, de dood is zijn diepste dreiging kwijt en het is licht aan het worden op onze diep donkere aarde… Want onze Heer had–Godzijdank!- de moed vanaf dat kruis te regeren. Had de moed om te doen wat nodig is. Waren er maar meer zo…, denk je tegenwoordig wel eens. Wij gaan zo vaak voor de glorie…
Onze weg langs het kruis!
Maar het kost moeite dat aan te zien: je Heer aan het kruis: alleen al het menselijke: het bloed, het zweet en de tranen. Jazeker…, het is het zwaarste wat een mens ooit moest ondergaan. Het moeilijkst om te blijven kijken! Alleen Gods Zoon kon dit aan. Hier zie je God in de volle kracht van zijn liefde. Maar, broers en zussen, hoe moeilijk ook om aan te zien: het moest gedaan worden! En dat maakt Hem tot onze echte Heer. Je moet vandaag juist niet wegkijken! Kijk het maar in het gezicht. Eer Hem om wat Hij deed
Al het andere dat met zijn overwinning te maken heeft, -waar we vaak zo blij mee zijn- is een gevolg hiervan.
En wij kijken nog van beneden naar boven. Zo nu en dan flitst er al iets van het licht van de overwinning onze donkere levens binnen: een genezing en wonderlijk ingrijpen van God, diepe vrede…. En we leven in een wereld waar aan de horizon al een hoopgevende glans te zien is. Het is licht aan het worden. Daar kun je je hart aan op halen. Allemaal waar.
Maar het is nog geen vrede op aarde. En wij zijn de zonde nog niet voorbij en de ziekte niet en de ellende ook niet. Die laten we pas in het voltooide Koninkrijk definitief achter ons. En dus komen wij, gelovigen hier op aarde, in de eerste plaats samen rondom Christus’ kruis. Dat is onze verzamelplek. Nog niet de feestzaal. Het kruis is niet iets voor de vroegere generaties, waar wij nu wel aan voorbij zijn, maar ook voor de onze! Ons hele leven lang! Wij moeten allemaal langs het kruis van Christus
We moeten dus vandaag juist niet wegkijken van het kruis. Morgen ook niet!
Niet wegkijken, broers en zussen, al voel je de weerzin nog zo zeer geef er niet aan toe. Kijk naar het kruis: Eer je Heer voor wat Hij voor je deed. Beroep je erop! Je hebt het nodig! Iedere druppel zweet en bloed
Hij is niet de Heer van de overwinnaars, Hij is de Heer van de verliezers! Van hen die weten dat ze het zonder Hem verliezen. Heer van hen die hulp nodig hebben.
Verliezers met het zicht op de overwinning, dat wel. Maar eerst het kruis en dan de glorie, dat geldt in iedere generatie weer voor ieder gelovige weer.
Onze Heer is een Heer voor verliezers, die aarzelend naar het kruis opkijken op zoek naar hulp. Moeite moeten doen om dan niet weg te kijken. Blijf kijken: je hebt je Heer juist zo aan het kruis nodig. Eer Hem ook omdat Hij deed wat moest gebeuren. Juist dat wat geen glamour en glitter opleverde, maar wel de overwinning inluidt
Loop vanavond met onze generatie mee langs het kruis van je Heer. En wees welkom bij Hem ieder die de gebrokenheid van deze wereld met zich meedraagt. Loop langs je Heer die je roept zoals je bent: onzeker, twijfelend aan jezelf en aan anderen, kleingelovig, failliet, ziek, beschadigt, nog vastzittend in zonde, schuldig, verslaafd, jij die twee stappen vooruitzet en dan weer één terugglijdt, jij die treurt om al het gebrokene in je leven, om alles wat je jezelf tekort bent gekomen en om alles wat je tekort hebt gedaan, jij die je schaamt voor je eigen onvermogen. Kom naar het kruis van je Heer en kijk naar Hem. Je hoeft je niet te schamen. Kijk maar: Hij schaamt zich niet voor jou. Hij durft een schande voor je te zijn en neemt jouw schaamte er gewoon bij. Kom bij je Heer aan het kruis en eer Hem samen met de anderen voor wat Hij voor jou wil doen.
Want onze Heer is een Koning aan het kruis. Amen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten